مقدمه: جهتگیری مذهبی درونی و اصیل از متغیرهای تأثیرگذار بر سلامت بهشمار میرود، ازاینرو هدف از این مطالعه، بررسی رابطۀ امید به زندگی، تابآوری و بخشش با جهتگیری مذهبی درونی در سربازان بوده است. روش: پژوهش حاضر یک مطالعۀ توصیفی و طرح همبستگی بود. جامعۀ آماری را کلیه سربازان مشغولبهخدمت در شهر تهران تشکیل میدادند. نمونۀ پژوهش شامل 210 نفر از سربازان بوده است که به روش نمونهگیری دردسترس انتخاب شده و پرسشنامههای امید به زندگی، تابآوری و بخشش را تکمیل کردند. دادههای پژوهش با استفاده از شاخصهای آمار توصیفی و رگرسیون لوجستیک تحلیل شدند. نتایج: یافتههای بهدستآمده از تحلیل لوجیت نشان داد که هر سه متغیر امید به زندگی، تابآوری روانشناختی و بخشش، بهصورت معناداری توان پیشبینی جهتگیری مذهبی درونی را دارند (01/0>p). شبه R2 نگلکرک نشان داد که مدل حدود 90 درصد از واریانس متغیر وابسته را تبیین میکند. مدل درمجموع 7/95 درصد از افراد گروهها را بهدرستی طبقهبندی کرده است. بحث: بهنظر میرسد متغیرهای بنیادین و چالشزای شخصیت، نقش قوی و تأثیرگذاری در پیدایش جهتگیری مذهبی درونی دارند.