مقدمه: جنگ پیامدهای ناگواری ازجمله قطع اندام را در پی دارد. قطع عضو ازجمله آسیب‌های جدی و تأثیرگذار بر کیفیت زندگی هر فرد محسوب می‌شود. انتظار می‌رود باگذشت زمان افراد قطع عضو، با دریافت کمک‌های درمانی و بازتوانی جسمی نهایتاً به مرحله سازگاری برسند. هدف پژوهش حاضر بررسی کیفیت زندگی جانبازان قطع عضو بعد از گذشت دو دهه از پایان جنگ تحمیلی است.
روش: پژوهش حاضریک مطالعه توصیفی- پیمایشی است که در سال ۱۳۹۰ بر روی ۱۲۰ جانباز قطع عضو انجام گرفت(۶۰ نفر قطع اندام فوقانی و۶۰ نفر قطع اندام تحتانی). آزمودنی‌ها با استفاده از جدول اعداد تصادفی از میان لیست جمعیت موردمطالعه انتخاب شدند و به فرم کوتاه پرسشنامه برآورد سلامت (SF36) پاسخ دادند.
نتایج: نتایج نشان داد میانگین نمره کل آزمودنی‌ها ۶۴/۴۰ و میانگین خلاصه مقیاس کلی سلامت جسمی ۹۳/۳۷ و خلاصه مقیاس سلامت روانی ۴۳/۴۳ است. این اعداد از عدد ۵۰ که معمولاً به‌عنوان متوسط در نظر گرفته می‌شود کمتر است. مقایسه ۸ خرده مقیاس این پرسشنامه با داده‌های هنجاری داخلی و بین‌المللی نشان داد نمره آزمودنی‌ها در اکثر مقیاس‌ها در دامنه قابل‌قبول قرار می‌گیرد.
بحث: یافته‌های پژوهش حاضر با یافته پژوهش‌های قبلی در ایران که بیان می‌دارند کیفیت زندگی جانبازان قطع عضو به‌طور معناداری پایین‌تر از جمعیت عمومی است همسو نیست. همچنین یافته‌های حاضر از رویکردی که معتقد است کیفیت زندگی افراد قطع اندام تحتانی به‌طور معناداری بدتر از افراد قطع اندام فوقانی است، حمایت نمی‌کند.
)