بررسی میزان تأثیر آموزش گروهی مدیریت خشم بر شادابی، سلامت روان و پرخاشگری دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شاهد تهران

شعبانپور, میترا; حسین پور, رضا

بررسی میزان تأثیر آموزش گروهی مدیریت خشم بر شادابی، سلامت روان و پرخاشگری دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شاهد تهران

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

¹ دانش‌آموخته کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

² استادیار دانشگاه جامع امام حسین(ع) دانشکده علوم اجتماعی و فرهنگی- گروه علوم تربیتی تهران، ایران

چکیده

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تأثیر آموزش گروهی مدیریت خشم بر پرخاشگری، سلامت روان و شادابی دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شاهد آموزش ‌و پرورش در شهر تهران انجام شد.
روش: تحقیق ازنظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه‌آزمایشی با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل با پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. از 3600 نفر اعضای جامعه تحقیق طبق جدول مورگان 350 نفر نمونه اولیه با شیوه نمونه‌گیری خوشهای طبقهای انتخاب و از آنها آزمون پرخاشگری گرفته شد. از این تعداد 50 نفر نمره پرخاشگری بالاتری داشتند که 30 نفر اعضای نمونه نهایی از بین آنها به‌صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. بسته آموزشی مدیریت خشم براساس رویکرد شناختی ـ رفتاری در 12 جلسه 60 دقیقه‌ای به گروه آزمایش آموزش داده شد. پرسشنامههای استاندارد پرخاشگری باس و پری (1992)، سلامت روانی گلدبرگ (1972) و شادابی آکسفورد (2002)، قبل و بعد از جلسات آموزشی بر روی دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. برای توصیف داده‌ها از آمارههای توصیفی و برای تحلیل داده‌ها و آزمون فرضیه‌ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد.
نتایج: یافتهها نشان داد آموزش گروهی مدیریت خشم، پرخاشگری دانشآموزان را کاهش، سلامت روان و شادابی آنها را افزایش داده است.
بحث: باتوجه‌به یافته‌های این تحقیق برنامهریزی برای آموزش مدیریت خشم به دانشآموزان، راهکار مناسبی برای کاهش این آسیبها خواهد بود.

کلیدواژه‌ها

20.1001.1.25885162.1398.10.39.3.6

عنوان مقاله [English]

The Impact of Anger Management Group Training on Happiness, Mental Health, and Aggression in Shahed Junior High School Girls in Tehran

نویسندگان [English]

mitra shabanpour ¹
Reza Hosseinpour ²

¹ Assistant Professor, Imam Hussein (a.s.) Comprehensive University, Faculty of Social and Cultural Sciences, Department of Educational Sciences, Tehran, Iran

² Department of Educational Sciences, Faculty of Social and Cultural Sciences, Imam Hossein Comprehensive University, Tehran, Iran

چکیده [English]

Introduction: The purpose of this study was to investigate the impact of anger management group training on aggression, mental health and happiness in Shahed Junior High School Girls in Tehran.
Method: This is an applied quasi-experimental study with a control group and pretest-posttest design. From among the 3600 members of the statistical population, a sample of 350 individuals was selected according to Morgan's table and using the stratified cluster sampling method and administered the aggression test. From among them, 50 individuals with a higher aggression score were selected and the final sample including 30 subjects was selected randomly from among them and was divided into experimental group (n₌15) and control group (n₌15). The experimental group received twelve 60-minutes sessions of anger management training package based on the cognitive-behavioral approach. The Buss and Perry Aggression Questionnaire (1992), the Goldberg Mental Health Questionnaire (1972) and the Oxford Happiness Questionnaire (2002) were administered to the experimental and control groups before and after the training sessions. Descriptive statistics were used to describe the data and covariance analysis was used to analyze the data and test the hypotheses.
Results: The findings revealed that anger management group training reduced the students' aggression and increased their mental health and happiness.
Discussion: Given the findings of this study, planning to teach anger management to students would be a suitable way to reduce these impairments.

کلیدواژه‌ها [English]

anger management group training
aggression
mental health
happiness

مراجع

آرگایل، مایکل (1386)، روان‌شناسی شادی، ترجمه فاطمه بهرامی و همکاران، چاپ دوم، اصفهان: جهاد دانشگاهی.
آزاد، حسین (1378)، سلامت روان از دیدگاه الیس، فصلنامه اصول بهداشت روانی، شماره چهارم.
انصاری شهید، مجتبی (۱۳۸۵)، بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری گروهی بر کاهش خشم دانشجویان دانشگاه‌های اصفهان، پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته روان‌شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات.
پاییزی، مریم؛ شهرآرای، مهرناز؛ فرزاد، ولیالله و صفایی، پریوش (1386)، بررسی اثربخشی آموزش ابراز وجود بر شادکامی و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان دختر پایه دوم رشته علوم تجربی دبیرستانهای تهران، فصلنامه مطالعات روانشناختی، 3 (4): 42 ـ 23.
تقوی، سیدمحمدرضا (1380)، بررسی روایی و اعتبار پرسشنامه سلامت عمومی (G.H.Q)، فصلنامه روان‌شناسی، دوره 5، شماره 4 (پیاپی 20).
رایلی، پاتریک و شاپ شایر، مایکل (1392). مدیریت خشم براساس رویکرد شناختی ـ رفتاری برای سوءمصرف کنندگان مواد: راهنمای درمان‌گران، ترجمه فرزاد نصیری، تهران: نشر ارجمند.
شکوهی یکتا، م؛ پرند، ا؛ شهائیان، ا؛ و اکبری زردخانه، س. (1390)، تأثیر آموزش روش تربیتی مبتنی‌بر حل مسئله بر روش فرزندپروری و رفتارهای خشمگینانه والدین، روش‌ها و مدل‌های روان‌شناختی، سال 2، شماره 6: 56 ـ 45.
شیرین‌زاده، امیر؛ محمدی آریا، علی‌رضا و شیرین‌زاده، یاسمن (۱۳۹۴)، اثربخشی آموزش مهارت مدیریت خشم بر پرخاشگری در دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه شرق تهران، کنفرانس سراسری دانش و فناوری علوم تربیتی مطالعات اجتماعی و روان‌شناسی ایران، تهران، مؤسسه برگزارکننده همایش‌های توسعه‌محور دانش و فناوری سام ایرانیان.
عابدی، محمدرضا (1381)، بررسی و مقایسه اثربخشی روش‌های مشاوره شغلی به سبک نظریه یادگیری اجتماعی، سازگاری شغلی و شناختی رفتاری شادمانی فوردایس بر کاهش فرسودگی شغلی مشاوران آموزش‌وپرورش تهران، دانشگاه علامه طباطبائی.
ملکی، صدیقه؛ فلاحی خشکناب، مسعود؛ رهگوی، ابوالفضل و رهگذر، مهدی (۱۳۹۰)، بررسی تأثیر آموزش گروهی مهارت کنترل خشم بر پرخاشگری دانش‌آموزان پسر 12 تا 11 ساله، نشریه دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران، جلد 21 شماره 6.
نویدی، احد (1385)، آزمودن تأثیر آموزش مدیریت خشم بر مهارت‌های خودنظم‌دهی خشم، سازگاری و سلامت عمومی پسران دوره متوسطه شهر تهران، پایان‌نامه دکترا، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران.
نویدی، احد و برجعلی، احمد (۱۳۸۶)، اثرات اجرای یک برنامه‌ آموزش مدیریت خشم بر مهارت‌های خودنظم‌دهی خشم پسران دبیرستانی، پژوهش‌های روان‌شناختی، دوره 10، شماره 3 و 4: 85 ـ 81.