اثربخشی معنادرمانی بر میزان شادکامی و احساس تنهایی همسران نابارور جانبازان

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن،ایران

چکیده

پژوهش حاضر، با هدف تعیین اثربخشی معنادرمانی بر میزان شادکامی و احساس تنهایی همسران نابارور جانبازان انجام شد. جامعه پژوهش شامل کلیه همسران نابارور جانبازان مراجعه‌کننده به بخش تخصصی زنان و زایمان بیمارستان ساسان تهران (۸۰۰ نفر) بود. برای تعیین حجم نمونه باتوجه‌به جدول کرجسی مورگان (۱۹۷۲)، ابتدا ۲۶۰ نفر به‌عنوان نمونه پژوهش به‌صورت تصادفی ساده انتخاب شد و به پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI، ۲۰۰۱) و مقیاس احساس تنهایی کالیفرنیا (UCLA، ۱۹۸۰) پاسخ دادند، از بین آنها تعداد ۳۰ نفر که نمره موردنظر در هر دو پرسشنامه را کسب کرده بودند، به‌صورت تصادفی انتخاب و سپس آزمودنی‌ها به صورت تصادفی ساده به دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه آزمایش معنادرمانی رادر ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای دریافت کردند، در حالی‌که گروه کنترل، هیچ درمانی را دریافت نکردند. نتایج به‌دست‌آمده با استفاده از شاخص آماری تحلیل کوواریانس (MANCOVA) نشان داد که تأثیر معنادرمانی بر میزان شادکامی و احساس تنهایی در سطح ۱/۰ p < معنی‌دار است. بنابراین، نتیجه گرفته شد که معنادرمانی بر افزایش شادکامی و کاهش احساس تنهایی همسران نابارور جانبازان مؤثراست.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The Impact of Meaning Therapy on the Level of Happiness and Loneliness of the Infertile Spouses of Disabled Veterans

نویسنده [English]

  • Abdolhasan Farhangi
Assistant Professor, Tonekabon Branch, Islamic Azad University.
چکیده [English]

This study was aimed at determining the effectiveness of meaning therapy on the level of happiness and loneliness of the infertile spouses of disabled veterans. The study population included all the infertile spouses of the disabled veterans who had referred to the gynecology and obstetrics ward of Sasan Hospital in Tehran (n = 800 people). To determine the sample size according to Krejcie Morgan’s table (1972), at first 260 people were randomly selected, and they answered the Oxford Happiness Questionnaire (2001) and the California Loneliness Scale (1980). From among them, 30 people who had obtained the desired scores in both questionnaires were randomly selected and then divided into an experimental group (n = 15) and a control group ((n = 15). The subjects in the experimental group received twelve ninety-minute sessions of meaning therapy while the control group did not receive any treatment. The obtained results were analyzed using MANCOVA statistical index, and it was revealed that the effect of meaning therapy on happiness and loneliness was significant at p < 0.1 level. Therefore, it was concluded that meaning therapy is effective in increasing the happiness and reducing the feeling of loneliness in the infertile spouses of disabled veterans.

کلیدواژه‌ها [English]

  • meaning therapy
  • happiness
  • feeling lonely
  • infertility
  • disabled veteran
بهرامی، احسان (۱۳۹۴)، اثربخشی معنادرمانی به شیوه گروهی بر افزایش امید به زندگی و کاهش احساس تنهایی زنان نابارور، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه شهید چمران اهواز.
جمالی، فریبا (۱۳۹۲)، بررسی رابطه بین نگرش‌های مذهبی، احساس معنابخش‌بودن زندگی و سلامت روان در زنان نابارور، پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشتة روان‌شناسی، تهران، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی دانشگاه الزهرا (س).
رنجبران، شایسته؛ کیانی، لیلا و زارع، مریم (1394)، اثربخشی معنادرمانی گروهی بر احساس تنهایی زنان سالمند مقیم سرای سالمندان، دانش و پژوهش در روان‌شناسی کاربردی، دوره ۱۶ شماره ۳ (پیاپی ۶۱).
سودانی، م.؛ شجاعی، م.؛ و نیسی، ع. (۱۳۹۲)، اثربخشی معنادرمانی گروهی بر احساس تنهایی مردان بازنشسته، مجله پژوهش­های علوم شناختی و رفتاری، ۱(۲)، ۵۴ ـ ۴۳.
شریفی، مریم (1393)، بررسی ارتباط احساس تنهایی زنان نابارور با مشخصات فردی ـ اجتماعی آنان در شهر رشت: مجموعه مقالات کنگره بررسی مسایل سالمندی در ایران و جهان، تهران: کتاب آشنا.
علی‌پور، احمد و نوربالا، احمدعلی (1378)، بررسی مقدماتی پایایی و روایی پرسشنامه شادکامی آکسفورد در دانشجویان دانشگاه‌های تهران، مجله روان‌پزشکی و روان‌شناسی بالینی ایران، دوره ۵، شماره ۱ و ۲.
فخار، فرشاد؛ نوابی‌نژاد، شکوه و فروغان، مهشید (۱۳۸۷)، تأثیر مشاوره با رویکرد معنادرمانی بر سطح سلامت روان زنان سالمند، مجله سالمندی ایران، ش۷: ۵۷ ـ ۶۷.
فرانکل، ویکتور امیل (۱۳۶۶)،‌ ‌انسان در جستجوی معنا: پژوهش در معنا درمانی، ترجمه نهضت صالحیان و میلانی، تهران: انتشارات نشر ویس.
نصیری، حبیب‌اله و جوکار، بهرام  (۱۳۸۷)،  معناداری زندگی، امید، رضایت از زندگی و سلامت روان در زنان (گروهی از زنان شاغل فرهنگی)، پژوهش زنان، ش ۲: ۱۵۷ ـ ۱۷۶.
هاشمی، حسین (۱۳۹۴)، اثربخشی آموزش معنادرمانی بر شادکامی زنان نابارور، پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته روان‌شناسی، تهران: دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی دانشگاه الزهرا(س).
 Russell, D., Peplau, L.A. & Curtona, C.E. (1980). The revised UCLA loneliness scale: concurrent and discriminated validity. Journal of Personality and Social Psychology 39(3): 472-480.
Damond, F., (2009), Infection ,Genetics and Evolution.volume 46, December 2016, pages 233-240.www.Science Direct.
Henrich, L.M., & Gullone, E. (2006) . The clinical significance of loneliness: Aliterature review. Clinical Psychology Review (26): 695-718.       
Julom, M., & Guzmán, D. (2013). The Effectiveness of Logotherapy Program in Alleviating the Sense of Meaninglessness of Paralyzed In-patients, International Journal of Psychology & Psychological Therapy, 13(3), 357-371.   
Kang, K. A., I m, J. I., Kim, H. S., Kim, S. J., Song, M. K., & Sim, S. (2009). The effect of logo therapy on the suffering, finding meaning, and spiritual well-being of terminal cancer. Korean Aced Child Health Nurse, 15, 136-144.
Lawrence, M. B. (1984). Loneliness and theory of consciousness. Review of Existential Psychology, 15 (1) ‚19-31.
Ligimol, J. (2012). The Effect of Logotherapy on Meaning and Quality of Life of the Elderly in Old Age Homes. Other thesis, Christ University
Rathi, N., & Rastogi, R.(2007). Meaning in life and psychological well-being in pre-adolescents and adolescents. Journal  of  the Indian Academy of Applied Psychology, 33(1), 31-38.
Schulenberg SE, Hutzell RR, Nassif C, Rogina JM. Logotherapy for clinical practice. Psychotherapy: Theory, Research, Practice, Training. 2008; 45(4):447-63. 22
Wong PT . Meaning therapy: An integrative and positive existential psychotherapy. Journal of Contemporary Psychotherapy 2010; 40(2):85-93.