مقدمه: کارکنان جانباز و ایثارگر در سازمان‌ها از گروه‌های آسیب-پذیری هستند که به‌لحاظ جسمی و روانی نیازمند توجه و مراقبت ویژه هستند. از سویی شایستگی در برقراری ارتباط اثربخش با دیگران یکی از مهم‌ترین عوامل جلوگیری از اختلالات روانی بوده و با بهروزی، شاد‌‌بودن، سلامت جسمی و روانی و نیز کاهش مرگ‌و‌میر مرتبط است که خود تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر هوش عاطفی بر شایستگی ارتباطی کارکنان جانباز و ایثارگر است. روش: پژوهش حاضر کاربردی بوده و باتوجه‌به ماهیت موضوع و اهداف آن از نوع توصیفی ـ همبستگی است. جامعۀ آماری این پژوهش تمامی کارکنان جانباز و ایثارگر استانداری خراسان شمالی می‌باشند که به‌علت محدود‌بودن، همه آنها به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه است. برای آزمون فرضیه‌ها از روش‌های آماری رگرسیون، همبستگی پیرسون، میانگین یک جامعۀ آماری و فریدمن استفاده شده است.نتایج: نتایج پژوهش نشان داد بین ابعاد هوش عاطفی و شایستگی ارتباطی، همبستگی معنادار و مثبت وجود دارد و هوش عاطفی بر شایستگی ارتباطی تأثیر مثبت دارد. همچنین وضعیت هوش عاطفی و شایستگی ارتباطی کارکنان در حد متوسط است. بحث: هوش عاطفی، نقش مهمی در ارتقای شایستگی ارتباطی دارد و باتوجه‌به نتایج پژوهش، پیشنهاد می‌شود مدیران و کارکنان اهمیت هوش عاطفی و نقش آن در شایستگی ارتباطی را شناسایی کرده و برای تقویت آنها گام بردارند.
اردشیرزاده، مرجان و علی‌اکبر فرهنگی، (1391)، بررسی رابطۀ بین هوش عاطفی و ارتباط‌گریزی، 72ـ 3، فصلنامۀ علمی ـ پژوهشی مطالعات و تحقیقات اجتماعی در ایران / دورۀ اول، شمارۀ 4: 10-27.
Awad TA, Alhashemi, SE. (2012). Assessing the Effect of Interpersonal Communications on Employees' Commitment and Satisfaction. International J of Islamic and Middle Eastern Finance and Management. 5(2): 134 –156.
Bakke E. (2010). A Model and Measure of Mobile Communication Competence. Human Communication Research. 36(1): 348–371.
Birknerova Z, Frankovský M, Zbihlejova L. (2013). Social Intelligence in the Context of Personality Traits of Teachers. American International Journal of Contemporary Research. 3(7): 11-17.
Buhrmesteret D, Furman W, (1988). Wittenberg MT, Reis HT. Five domains of interpersonal competence in peer relationships. Journal of Personality and Social Psychology, 55(1): 991–1008.
Carter L, Murray P, Gray D. (2011). The Relationship between Interpersonal Relational Competence and Employee Performance: A Developmental Model. The International J of Interdisciplinary Social Sciences. 6(3): 213- 228.
Donaher K, Russell G, Scoble Kb, Chen J. (2007). The Human Capital Competencies Inventory for Developing Nurse Managers. J of Contin Educ Nurs. 38(6): 277-83.
Frisbie SH. (1988). The Five Factors Of Personality And Interpersonal Competence: A Test of the Contextual Model [dissertation], Texas US. University Texas.
Gedviliene G, Gerviene S, Pasvenskiene A, Ziziene S. (2014). The Social Competence Concept Development in Highereducation. European scientific journal. 10(28): 36-49.
Giromini L, Campora GD, Brusadelli E, D’onofrio E, Zennaro A, Zavattini GC, Lang M. (2015). Validity and Reliability of the Interpersonal Competence Questionnaire: Empirical Evidence from an Italian Study. J Of Psychopathology and Behavioral Assessment, 38(1): 113–123.
Jali-Khaile NB. (2014). Skills Development Learning Programmes and the Development of Emotional Intelligence Competencies [dissertation], Pretoria South Africa. Univ. South Africa.
Keyton J, Caputo JM, Ford EA, Fu R, Leibowitz SA, LiuT, Polasik SS, Ghosh P, Wu C. (2013). Investigating Verbal Workplace Communication Behaviors. J Of Business Communication, 50(2): 152– 169.
Lesenciuc A, Codreanu A. (2012). Interpersonal Communication Competence: Cultural Underpinnings. Journal of Defense Resources Management. 3(1): 127-138.
Louw L, Pearse NJ, Dhaya J. (2013). The Role of Experience in the Development of Social Competencies. South Africa Journal of Human Resource Management, the Role of Experience in the Development of Social Competencies. 10(1): 1-9.
Madlock PE, Kennedy-Lightsey C. (2010). The effects of supervisors’ verbal aggressiveness and mentoring on their subordinates. J of Business Communication, 47(1): 42-62.
Mishar R, Bangun YR. (2014). Create the EQ Modelling Instrument Based on Goleman and Bar-On Models and Psychological Defense Mechanisms. Social and Behavioral Sciences. 115 (1): 394– 406.
Mohd Salleh L. (2007). Communication Competence of Malaysian Leaders as a Function of Emotional Intelligence and Cognitive Complexity [dissertation]. Ohio US: Univ. Ohio.
Nakatsugawa S, Takai J. (2014). The Relationship between Interpersonal Competence and Salient and Non-Salient Conflict Strategies of Japanese Students. Intercultural Communication. 3(1): 103-116.
Pipsa P, Tarja V. (2013). Measuring Interpersonal Communication Competence in Sme Internationalzation. Journal of Intercultural Communication. 33(1):1-23.
Siikaluoma M. (2012). Communicative Competence In Project Management: A Case Study in an Agile Environment [dissertation]. Helsinki Finland: Univ. Aalto.
Purhonen P. (2012). Interpersonal Communication Competence and Collaborative Interaction in Sme Internationalization [dissertation], Jyväskylä Finland. Univ. Jyväskylä.
Saaranen T, Vaajoki A, Kellomäki M, Hyvärinen ML. (2015). The simulation method in learning interpersonal communication competence - Experiences of masters' degree students of health sciences. Nurse Education. 35(1): 8-13.
Sharma R. (2012). Measuring Social and Emotional Intelligence Competencies in the Indian Context. Cross Cultural Management.19 (1): 30-47.
Goleman D. (2001), Emotional Intelligence: Issues in Paradigm Building. In Cherniss. Jossey-Bass; San Francisco, CA.
Sun S, Hullman G, Wang Y. (2013). Communicating In the Multichannel Age: Interpersonal Communication Motivation, Interaction Involvement and Channel Affinity. J Of Media and Communication Studies, 3(1): 7-15.
)
